ჰეპატიტები

B ჰეპატიტით ინფიცირების ნიშნებია:

• სიყვითლე (კანისა და თვალების გაყვითლება);
• უმადობა;
• მუცლის ტკივილი, სისუსტე, გულისრევა, ღებინება;
• კუნთებისა და სახსრების ტკივილი;
• მაღალი ტემპერატურა.

აღნიშნული სიმპტომები შესაძლოა ძალზე მწვავე იყოს (ზოგჯერ – სასიკვდილოც კი). თუმცა არის შემთხვევები, როცა ინფიცირებულს არავითარი კლინიკური გამოვლინება არ აღენიშნება.

ვირუსის დიაგნოსტირება სისხლის ანალიზის მეშვეობით ხდება. სისხლში B ჰეპატიტის ანტისხეულების არსებობა იმაზე მიუთითებს, რომ ადამიანს კონტაქტი ჰქონდა ვირუსთან და დაინფიცირდა. თუ ვირუსთან კონტაქტის შემდეგ ორგანიზმში იმუნიტეტი არ ჩამოყალიბდა, მაშინ ვირუსის ფრაგმენტები, რომლებსაც B ჰეპატიტის ზედაპირული ანტიგენები (HDსAგ) ეწოდება, ნარჩუნდება სისხლში. ეს ნიშნავს, რომ ადამიანი ვირუსის ქრონიკული მატარებელია და შეუძლია, სხვებიც დააინფიციროს.

არსებობს B ჰეპატიტის ორი ფორმა: მწვავე და ქრონიკული. მწვავე უფრო იოლად მიმდინარეობს და მეტწილად თავისთავადაც იკურნება (მხოლოდ სიმპტომური მკურნალობით შემოიფარგლებიან).

ქრონიკულ ფორმას მძიმე მიმდინარეობა ახასიათებს და პროგნოზიც არაკეთილსაიმედოა.

მედიკამენტური მკურნალობის გარდა აუცილებელია შემდეგი წესების დაცვა:

• დასვენება;
• დიდი რაოდენობით სითხის მიღება;
• პარაცეტამოლის შემცველი პრეპარატების ხმარებიდან ამოღება;
• ალკოჰოლსა და ნარკოტიკებზე უარის თქმა;
• ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფნა.

B ჰეპატიტით ინფიცირების რისკი თავიდან რომ ასაცილებლად, სასურველია ვაქცინაცია. ის შედგება ინექციის სამი კურსისაგან, რომლებიც რამდენიმე თვეს მოიცავს. ამჟამად B ჰეპატიტის საწინააღმდეგო აცრას დაბადებისთანავე ატარებენ, შემდგომ (II და IV) თვეებში კი რევაქცინაცია ტარდება.

C ჰეპატიტი ვერაგი დაავადებაა. მრავალი წლის განმავლობაში ის შეიძლება სრულიად უსიმპტომოდ არსებობდეს ორგანიზმში. სტატისტიკური მონაცემებით, C ჰეპატიტისთვის დამახასიათებელი მწვავე სიმპტომები, როგორიცაა სიყვითლე და სისუსტე, ვირუსით ინფიცირებულთა 5%-ზე ნაკლებს უვითარდება. ამდენად, მისი დადგენა მხოლოდ ლაბორატორიული გამოკვლევის საფუძველზე შეიძლება.

უფრო ხშირია დაავადების ქრონიკული მიმდინარეობა. ის შემთხვევათა 85%-ში გვხვდება. სამწუხაროდ, ხშირად მხოლოდ შორს წასულ შემთხვევებში აღმოაჩენენ, რომ ადამიანი C ჰეპატიტით არის დაავადებული.

ასიდან 50-ზე მეტ შემთხვევაში C ჰეპატიტი იკურნება. ინფექციის მკურნალობისას დიდ როლს ასრულებს ისეთი ფაქტორები, როგორიც არის:

• ვირუსის გენოტიპი;
• ინფექციის სიმძიმე;
• სხეულის წონა;
• ორგანიზმის იმუნიტეტი;
• ასაკი და სქესი.

არსებული პრაქტიკა გულისხმობს C ჰეპატიტის მკურნალობის დაწყებას რომლის მიზანიცაა მკურნალობის მიზანია ჰეპატიტის განკურნება, ღვიძლის ფერმენტების (ღვიძლის ფუნქციის მარკერების) ნორმალიზება, C ჰეპატიტის ვირუსული დატვირთვის დაქვეითება, ღვიძლში ანთებითი პროცესის ჩაქრობა და ციროზის ან ღვიძლის კიბოს პროგრესირების თავიდან აცილება.